Στην Ελλάδα ποτέ δεν πλήττεις. Το μόνο σίγουρο αξίωμα.

Έτσι, μόνο τον τελευταίο χρόνο, η νεοελληνική καθημερινότητα μοιάζει πιο ενδιαφέρουσα κι από σειρά του ΝΕΤΦΛΙΞ.

Τη μια ο ελικοπτεράς δολοφόνος, την άλλη η παιδοκτόνος Πισπιρίγκου, την παράλλη ο παιδόφιλος νταβατζής του Κολωνού, αργότερα ο εθνοπατέρας Πάτσης, τελευταία ο επιτήδειος παπάς με την καπάτσα παπαδιά του, και μόλις χθες το Ευάκι…

Με άλλα πολλά εξίσου ενδιαφέροντα και πιασάρικα θέματα στο ενδιάμεσο, όπως π.χ. η τελευταία πανελλήνια εξέγερση των τσιγγάνων με αφορμή τον πυροβολισμό από αστυνομικό ενός 16χρόνου ομόφυλού τους, που έκλεψε βενζίνη.

Και όλα αυτά χωρίς να αναφερθούμε στα πολιτικά ζητήματα.

Εκεί θα χρειάζονταν πολλοί κύκλοι επεισοδίων, πολλές σεζόν, για να βρούμε άκρη.

Όμως εκτός από την παραπάνω διαχρονική αλήθεια περί μη πλήξης, υπάρχει ακόμη μία που χαρακτηρίζει τον τόπο.

Ότι η Ελλάδα ανέκαθεν έτρωγε τα παιδιά της, και μάλιστα έφτυνε και τα κουκούτσια, ειδικά όταν πρόκειται για σημαντικές ή λιγότερο σημαντικές, πλην όμως «λαοπρόβλητες», παρουσίες.

Να θυμηθούμε τον Σωκράτη; Που τον καταδίκασαν εξαναγκάζοντάς τον στην αυτοκτονία;

Να θυμηθούμε τον Κολοκοτρώνη; Που τον φυλάκισαν (όχι οι Τούρκοι, όπως νομίζουν πολλοί, αλλά οι Έλληνες).

Να θυμηθούμε τον Καραϊσκάκη, που οι περισσότεροι ιστορικοί τείνουν στην εκδοχή της πισώπλατης δολοφονίας του από Έλληνες;

Να θυμηθούμε τον Ανδρούτσο;

Να θυμηθούμε τον Καποδίστρια; Που Έλληνες τον δολοφόνησαν εν μέση οδώ;

Όπως Έλληνες δολοφόνησαν αργότερα τον Ίωνα Δραγούμη;

Και όπως Έλληνες αποπειράθηκαν να δολοφονήσουν τον Ελευθέριο Βενιζέλο;

Τι να πρωτοθυμηθούμε;

Και ερχόμαστε στα πιο πρόσφατα, που μπορεί να είναι άλλης και σαφώς μικρότερης ιστορικής αξίας, αλλά δεν παύουν να επιβεβαιώνουν τον κανόνα που θέλει η Ελλάδα να κατεβάζει τα ινδάλματά της όσο εύκολα τα ανεβάζει.

Θυμόσαστε τον Ανδρέα Παπανδρέου με το φωτοστέφανο, που τη δεκαετία του ’80 ήταν ο μεγάλος σωτήρας του λαού;

Δέκα μόλις χρόνια μετά και κάθισε (λέμε τώρα) στο εδώλιο του κατηγορουμένου ως χρηματιζόμενος από τον καταχραστή Κοσκωτά, με τα λεφτά μέσα σε κούτες πάμπερς (τελευταία παίζουν πιο πολύ οι σακούλες).

Χώρια τα ρεζιλίκια του με τη χυμώδη αεροσυνοδό.

Αθώος ή ένοχος δεν έχει σημασία. Το θέμα είναι ότι από το βάθρο του εθνικού ηγέτη ξέπεσε στο εδώλιο που λέγαμε…

Κάτι σαν κι αυτό που έπαθε και ο Κεντέρης (τον θυμόσαστε;), ή ο εθνοπατέρας Πάτσης, το ίνδαλμα του λαού των Γρεβενών.

Από τα ψηλά στα χαμηλά. Από δήμαρχοι κλητήρες…

Έτσι είναι οι μάζες στην Ελλάδα. Θέλουν αίμα και σπέρμα.

Όπως παλιά οι θεατές στις ρωμαϊκές αρένες. Άρτον και θεάματα.

Στα καθ’ ημάς, η σύγχρονη αρένα είναι τα κανάλια, και γενικά τα ΜΜΕ, με τους μαρκουτσοφόρους κήνσορες που δίνουν γραμμή παριστάνοντας τους αδέκαστους κριτές, άσχετα αν οι περισσότεροι ζουν σε επαύλεις με γήπεδα τένις και πισίνες, όντες απλοί μισθωτοί (θα μου πείτε μισθωτό είναι εδώ και δεκαετίες κι όλο το «μητσοτακέικο», αλλά…).

Για να μην αναφερθώ και στα σόσιαλ μύδια, τη σύγχρονη αυτή ηλεκτρονική εκκλησία του Δήμου, που τα τελευταία χρόνια ανεβοκατεβάζουν είδωλα, αλλά και κυβερνήσεις, πιο γρήγορα από όσο μπορεί κανείς να πληκτρολογήσει τη λέξη λαμόγια..

Έτσι, με αυτά και με αυτά φτάσαμε στον παπά που λέγαμε, που μέχρι πρότινος (18/11/22 συγκεκριμένα) ήταν ισόθεος, η σκιά του Θεού επί της γης, κλπ, κλπ.

Ο όσιος Πατήρ Αντώνιος, που μέσα σε μια μόνο εβδομάδα έγινε ο παπαντώνης «ο κλέφτης», μπορεί και «παιδεραστής» αν πιστέψουμε κάποιες πληροφορίες και κάποια ρεπορτάζ.

Με την πανάξια «αγία» πρεσβυτέρα να καταλήγει η «μπαγαμπόντισσα παπαδιά», που «μου ήθελε και σοφέρ» η ανεπρόκοπη…

Και πριν ακόμη συνέλθουμε από τις αποκαλύψεις για το σύγχρονο «Νταχάου» του παπά, να ‘σου και το σκάνδαλο με το Ευάκι που λέγαμε.

Την όμορφη, μορφωμένη, ψηλή, ξανθιά, πολιτική στοχάστρια, που για πολλούς συνέλληνες χρόνια τώρα αποτελούσε τον φάρο και το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας στη μπανανία μας, με κάποιους σαν τον φίλο μου τον Μάκη (πούρο πασόκο) να επιμένει χρόνια τώρα πως μόνο αν η Εύα αναλάβει το πηδάλιο του Πασόκ, μόνο τότε το κίνημα θα ορθοποδήσει και θα ξαναδεί 40αρια στις εκλογές.

Κούνια που τον κούναγε δηλαδή…

Εν τω μεταξύ δυο μέρες τώρα τον ψάχνω, αλλά μάλλον έχει βάλει φραγή στο κινητό του. Προσπαθεί μάλλον και αυτός να συνέλθει από το σοκ. Έχει πέσει βλέπετε (και αυτός) από τα σύννεφα.

Μας πως είναι δυνατόν, να χρηματίζεται από τους «ξυπόλυτους μπιλιονέρηδες με τις καμήλες» αυτό το σύμβολο της δημοκρατίας, που είναι και αντιπρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου;

Έλα μου ντε…

Το γεγονός ότι αν κάποιος παρατηρεί με στοιχειώδη προσοχή τα πολιτικά πεπραγμένα της χώρας, και ειδικά το πολιτικό μας προσωπικό, θα έπρεπε προ πολλού να καταλάβει πως εκτός από ένα μικρό ποσοστό της τάξης του 10-20% που πολιτεύονται με ανιδιοτέλεια, λόγω ψώνιου ή φύσει ακέραιου χαρακτήρα, για να βοηθήσουν, όλοι οι άλλοι το κάνουν για να ανέβουν φορολογική κλίμακα (χωρίς να πληρώνουν φόρους) και απλά για να πλουτίσουν παραγοντίζοντας και πουλώντας κοπανιστό αέρα στο πόπολο,  δεν του πέρασε του Μάκη από το μυαλό.

Αναφορικά βέβαια με την Εύα, πολλά μπορεί να πει κανείς.

Φταίει και ο Σαμαράς, που το 2014 αποφάσισε οι ευρωβουλευτές να εκλέγονται με σταυρό, οπότε ο κάθε μαϊντανός είδε φως και μπήκε.

Έτσι μπήκε και η Εύα, που από δημοσιοσχεσίτισσα γνωστού ολιγάρχη, κατέληξε αντιπρόεδρος της ευρωβουλής!!!!

Ποιον θα ψηφίσει ο σοφός λαός για να τον εκπροσωπήσει στις Βρυξέλλες;

Εκείνη την αστροφυσικό, με τα δυο διδακτορικά που εργάζεται στη ΝΑΣΑ, αλλά δεν την ξέρει ούτε η μάνα της, η τον θρυλικό «Βουσμάνο», που μπορεί να μη ξέρει κατά που πέφτει το Βέλγιο, αλλά  που έκανε ωραίες σέντρες και τον ξέρει μέχρι και η κυρά Σούλα;

Ερώτημα…

Έτσι πήξαμε στις διασημότητες και στα σελέμπριτις, που νομοθετούν σε επίπεδο ευρωβουλής και βουλής. Ανοίγοντας την όρεξη και σε άλλους μαϊντανούς.

Αυτή είναι η σύγχρονη δημοκρατία μας, και μετά όμως λουζόμαστε τις συνέπειες, όπως πχ. αυτές τις μέρες που σύσσωμη η Ευρώπη γελάει με τα χάλια μας.

Ακούς εκεί; Μια καλλίπυγος απόγονος του Περικλή, κοτζάμ αντιπρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου να συλλαμβάνεται επ’ αυτοφώρω με τη γίδα στην πλάτη (η γίδα στη συγκεκριμένη περίπτωση ήταν πλαστικές σακούλες γεμάτες «μαρούλια», σαν εκείνες της παπαδιάς);

Τα ύστερα του κόσμου…

#np2022 #pdm2882