Μπροστά σ’ ένα κυκλικό πεδίο προβλημάτων η χώρα καταβροχθίζεται από εξωτερικούς και εσωτερικούς εχθρούς. Εξωτερικά η Τουρκία στέκεται απέναντί μας σε ευθεία απειλή, ενώ εσωτερικά αποσαρκώνεται η χώρα από αξίες και αυτό γιατί όλα τα φροντίζουν πολιτικοί με υποχθόνιες προθέσεις και νεοκοσμικές μετοικισίες .
Το να μιλήσεις για προστασία της χώρας θεωρείται σοβινισμός, έτσι το βάφτισαν οι διεκπεραιωτές της φαστ φούντ πολιτικο-αγοράς. Και την ίδια στιγμή παγώνουν το χρόνο της ζωής μας με την επιδημία, και παράλληλα αρπάζουν το χρονόμετρο που κρατάει η ιστορία και το μηδενίζουν.
Ένα παζάρι κατεξοχήν προβληματικό μιας μεγάλης χασούρας στήνεται από τους πολιτικούς μας ηγέτες τη στιγμή που άλλες χώρες προσανατολίζονται να κερδίσουν περισσότερες ευκαιρίες, ώστε πιο έτοιμες από ποτέ να μπουν στη τέταρτη βιομηχανική επανάσταση και να διεκδικήσουν το μέλλον του αύριο.
Οι πολιτικοί μας «αεί μη διδασκόμενοι» επιμένουν να πετούν σε χαμηλούς ορίζοντες και να διαγράφουν αποτυχίες που απομειώνουν την εθνική μας κυριαρχία. Παραχώρησαν γη και ύδωρ στα Σκόπια, (εθνική ταυτότητα, ιστορία, γλώσσα, κλπ) αλλά τα Σκόπια φαίνονται να είναι ανυποχώρητα στους αλυτρωτισμούς τους. Τώρα ετοιμάζουν την άλλη σκηνή, τη σκηνή του Αιγαίου, η Χάγη θα είναι νεοελληνική μας τραγωδία. Οι ζογκλέρ όμως της πολιτικής μας επικοινωνίας προσπαθούν να μας πείσουν με ερμηνευτικές αναδιφήσεις ότι όλα θα είναι υπέρ μας. Η πραγματικότητα δείχνει ότι δεν υπάρχει καμιά προσδοκία στον ορίζοντα που να συνηγορεί μια ελληνική επιτυχία.
Χρόνια τώρα ζούμε με το αυτογκόλ της εθνικής μας ήττας, και δεχόμαστε την παρηγορητική του Σεμπάστιαν Φράνκ του ριζοσπάστη μεταρρυθμιστή του 16ου αιώνα που έλεγε ότι «η νίκη ανήκει στους ηττημένους».
Ο άξονας στον οποίο δοκιμάζεται η εθνική μας κυριαρχία είναι εκείνος των πολλών συμφερόντων. Τα συμφέροντα είναι η πυξίδα του προσανατολισμού μας και παράλληλα το εθνικό «παράπτωμα» μας. Τίποτε πέρα και πάνω από τα συμφέροντα τόσο των εγχώριων οικονομικών λεσχών, όσο και των διεθνοποιημένων αφεντικών μας, η χώρα είναι διασωληνωμένη με συμφέροντα.
Φαίνεται τελικά πως σ’ αυτόν το τόπο όλα αδειάζουν με μια χωματερή του συμφέροντος. Τα συμφέροντα πολλά και διασταυρούμενα δημιουργούν μια πολιτική επιχείρηση αιώνιας επανάληψης επάνω στο κύμα μιας ανισόρροπης τάξης.
Αλλά και με μεγάλη ευκολία ο ελληνικός λαός έχει προσχωρήσει στο «τίποτα-ελάχιστο». Αρκείται στην ανακατανομή του τίποτα και στην αναιμία του ελάχιστου. Έχει γίνει «πρεζόνι» της πολιτικής «αλεξιθυμίας», η πολιτική καταθλιπτική παθολογία έγινε το σπορ του.
Με την πανδημία η κατάσταση φαίνεται πως ξεπέρασε κάθε ορίζοντα. Η απαγόρευση που επεβλήθη εγχάραξε πιο βαθιά τη φαντασιακή του τάξη. Κάθε μέρα ένα σαδιστικό πολιτικό υγειονομικό «Υπερεγώ» επιτίθεται στους πολίτες εκ των έσω, ως διαταγή και κατηγορική προσταγή, ούτε χαρά, ούτε ευτυχία, μόνο μαζική πειθάρχηση. Όλοι καταθλιπτικοί σε μια ψευδοσυμβολοποιημένη ωμότητα μιας κάποιας σωτηρίας. Γι’ αυτό ο πολίτης πρέπει να χαλιναγωγεί τις ελευθερίες του, τους προσανατολισμούς του.
Ναι, είμαστε σ’ όλα τα πεδία περικυκλωμένοι. Απαγορεύεται να διεκδικήσεις τη νίκη της παρανοϊκής θέσης που θέλει ως αξιόπιστο συντακτικό χώρο την ελευθερία γιατί είμαστε σε καθεστώς εκτάκτου ανάγκης της συμπαγούς πανδημίας, αλλά απαγορεύεται επίσης να οραματίζεσαι μια ακέραιη πατρίδα γιατί κάτι τέτοιο χρεώνεται ως σοβινισμός. Σε κάθε δηλαδή περίπτωση είσαι ένας νικητής της παρανοϊκής θέσης, που ενώ είσαι χαμένος βαφτίζεσαι νικητής της υποταγής. Είπαμε «η νίκη ανήκει στους ηττημένους».
#np2023 #pdm2882
