Αν τους ρωτήσετε θα σας πουν ότι σκέφτονταν τον Μπέρνι Σάντερς και την Αλεξάνδρια Οκάσιο-Κορτέζ αλλά — πιστέψτε μας — κανείς δεν σκέφτεται αυτούς τους πολιτικούς στο άκουσμα των λέξεων «Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ». Ο Κασσελάκης εμφανίστηκε σαν Αμερικανός πεζοναύτης στο πολιτικό σκηνικό με βασική υπόσχεση να πάρει την εξουσία της χώρας, όχι να θεμελιώσει ένα κόμμα της Αριστεράς. Όσοι τον ψήφισαν λοιπόν αναζητούσαν τη δική τους Ολμπράιτ, την Κλίντον και τον Ομπάμα. Όχι τον Σάντερς.

Για αυτούς τους λόγους ψήφισαν ένα εφοπλιστή, πρώην υπάλληλο της Goldman Sachs ο οποίος είχε θητεύσει και στο αμερικανικό Κέντρο Διεθνών και Στρατηγικών Σπουδών (CSIS), που όπως μας θύμιζε ο Δ. Κωνσταντακόπουλος αποτελούσε προπύργιο για ιέρακες των ΗΠΑ όπως ο Χένρι Κίσσινγκερ και ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι.

Είναι γεγονός ότι οι ψηφοφόροι δεν είχαν στη διάθεσή τους καμία ριζοσπαστική επιλογή από τον χώρο της Αριστεράς, αλλά μόνο ανθρώπους που τα τελευταία χρόνια υποκλίνονται σε τράπεζες και ξένες κυβερνήσεις φτάνοντας να πουλάνε όπλα στη Σαουδική Αραβία και να αρνούνται να χαρακτηρίσουν «απαρτχάιντ» το κράτος του Ισραήλ. Αποτελεί όμως αυτό επαρκή δικαιολογία;

Η ψήφος στον Κασσελάκη είναι αποτέλεσμα τριών πολιτικών που ακολούθησε πιστά η ηγεσία του κόμματος τα τελευταία χρόνια: της αντικατάστασης της ταξικής σκέψης με την πολιτική των identity politics, της άποψης ότι η διεκδίκηση της εξουσίας δικαιολογεί κάθε ιδεολογική υποχώρηση και κάθε πολιτική συνεργασία (Καμμένος, Νετανιάχου κ.ο.κ.) και της προώθησης της λογικής του μικρότερου κακού — βάσει της οποίας βασικός εχθρός δεν είναι η Νέα Δημοκρατία αλλά όσοι υποστήριζαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφέρει ουσιαστικά από τη Νέα Δημοκρατία, δηλαδή όσοι ασκούσαν κριτική στο κόμμα από τα αριστερά.

Ο Κασσελάκης κέρδισε δικαιωματικά (με όλες τις σημασίες της λέξης) τον πρώτο γύρο των εκλογών στο προσωποκεντρικό, πασοκογενές κόμμα που άφησε πίσω του ο Αλέξης Τσίπρας. Και η Ελλάδα αποκτά το δικό της κόμμα των Δημοκρατικών.

#np2023 #pdm2882