Τη ραχοκοκαλιά της πατρίδας μας αποτελεί η μεσαία τάξη. Ο μικρομεσαίος επαγγελματίας και επιχειρηματίας, ο μικροϊδιοκτήτης, αποτελούν κατεξοχήν τους φορείς των αντιλήψεων και των συμπεριφορών που κράτησαν όρθια τη χώρα και την κοινωνική συνοχή της, σε πείσμα όλων των καταστροφών και των αντιξοοτήτων. Γιατί αυτοί -πρωτίστως- διαπνέονται από το πνεύμα της αξιοπρέπειας, της εντιμότητας, της αλληλεγγύης, της φιλοπρόοδης προσπάθειας, της αναπαραγωγής των αξιών που διέπουν τον Ελληνισμό από καταβολής του, πέρα από ιδεολογικές διαφορές και προσεγγίσεις, απολύτως θεμιτές και επιθυμητές στη Δημοκρατία.
Αυτή η τάξη επιχειρείται από τα τέλη του περασμένου αιώνα να εξανδραποδιστεί. Το πράγμα γίνεται ολοφάνερο, καθώς έχουμε εισέλθει στο τελευταίο και πιο βίαιο στάδιο εκτελέσεως της «συνταγής» της εις βάρος μας εθνοκτονίας. Έχουμε τη λεηλασία του εθνικού πλούτου στο όνομα του «εκσυγχρονισμού», τα ατιμώρητα σκάνδαλα, με προεξάρχον αυτό του Χρηματιστηρίου, τις εγκληματικές πολιτικές επιλογές, που οδήγησαν στη χρεοκοπία και στα Μνημόνια. Χρησιμοποιηθήκαμε ως πειραματόζωα για την εφαρμογή μέτρων που οι εμπνευστές τους ομολόγησαν εκ των υστέρων ότι υπήρξαν και αδικαιολόγητα αυστηρά και, κυρίως, ατελέσφορα!
Κι όμως, το μαρτύριό μας δεν έχει τελειώσει ακόμα! Αναβαθμίστηκε, λέει, η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας. Μάλιστα. Και τι σημαίνει αυτό για τις τσέπες μας; Τι σημαίνει για τις τράπεζές μας, τις οποίες ανακεφαλαιοποιήσαμε τέσσερις φορές (!) με δικά μας λεφτά – μήπως λειτουργούν σήμερα κανονικά; Ένας στους τρεις μας δεν βγάζει τον μήνα. Τα βασικά τρόφιμα έχουν καταστεί είδη πολυτελείας και το «πάρτι» κερδοσκοπίας καλά κρατεί. Ή, μήπως, το διέκοψαν τα πρόστιμα της Επιτροπής Ανταγωνισμού; Έχουμε το ακριβότερο κόστος στέγασης στην Ευρώπη και δεκάδες χιλιάδες κατοικίες αλλάζουν χέρια με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Το ποσοστό ιδιοκατοίκησής μας ολοένα υποχωρεί. Και το «κερασάκι» στην τούρτα είναι το νομοσχέδιο για τη φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών. Στον Καιάδα όλοι μας! Δίχως δουλειά και δίχως σπίτι! Αυτός είναι ο στόχος τους! Ποιων και γιατί;
Ποιων; Ας το ψάξουν δικαστές, εισαγγελείς και δημοσιογράφοι. Γιατί, αν δεν συνιστούν ευθεία παραβίαση Συντάγματος και νόμων η διαδικασία βίαιης φτωχοποίησης και εξαχρείωσης των πολιτών, η κερδοσκοπία μεγατόνων, η σπατάλη του δημόσιου χρήματος, δεν μπορώ να φανταστώ τι απομένει. Γιατί, αν δεν αποτελεί η αποκάλυψη όσων την επιχειρούν και των μηχανισμών τους το μέγιστο μέλημα του Τύπου, ποια άλλη αποστολή του είναι σπουδαιότερη;
Γιατί; Αυτό είναι ευκολότερο: Υποταγμένοι, φτωχοί, στο έλεος ενός πιάτου φαγητού, μέσα στην αγωνία της επιβίωσης, με ρημαγμένα σχολεία, νοσοκομεία, δίχως ελπίδα από κανέναν και πουθενά, θα είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε τα πάντα. Ακόμα και αν πρόκειται για τα ιερά και τα όσια, τα αδιαπραγμάτευτα μέχρι πριν από λίγες γενιές. Ψυχικά ασταθείς, κοινωνικά απομονωμένοι και αποχαυνωμένοι, εθισμένοι σε ψηφιακά «ναρκωτικά» και υποκατάστατα ζωής, με χαμηλή αυτοεκτίμηση, στην αναζήτηση «pass» και… πατρώνων, πού θα βρούμε τις αντιστάσεις; Αυτή είναι και η «τελική λύση» τους: Να μη μας μείνει τίποτα να κρατηθούμε!
Υπάρχει και μία άλλη κατηγορία που εκ της ιδιότητάς της θα ‘πρεπε να την απασχολούν αυτά. Πρώτα η ανάληψη των ευθυνών της για την κατάντια μας και μία δημόσια έμπρακτη αυτοκριτική. Ύστερα η συνεχιζόμενη ανικανότητά της να δώσει λύσεις σοβαρής διαχείρισης, αφού ο σχεδιασμός και η προοπτική αποτελούν όνειρα απατηλά. Όσοι ανήκουν σ’ αυτήν μάς δίνουν καθημερινά αποδείξεις πόσα μπορούν να πετύχουν – με όσα τούς απασχολούν, με τα λόγια τους, με τις ικανότητές τους και, βέβαια, με τις συγγνώμες τους (!) οι… ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟΙ!
#np2023 #PDM2882
