«Ας ιδιωτικοποιηθεί το Μάτσου-Πίτσου, ας ιδιωτικοποιηθεί η Καπέλα Σιστίνα, ας ιδιωτικοποιηθεί ο Παρθενώνας, ας ιδιωτικοποιηθεί το Τέμπλο της Δόξας στο Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα, ας ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα κι ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό κι ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η δικαιοσύνη και ο νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί το σύννεφο που περνάει, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά αν γίνεται μέρα και με τα μάτια ανοιχτά, ας ιδιωτικοποιηθούν και τα κράτη, παραδίδοντας την εκμετάλλευσή τους σε ιδιωτικές εταιρίες. Και τώρα, ας ιδιωτικοποιηθεί και η πουτάνα που τους γέννησε όλους». Ζοζέ Σαραμάγκου, Τετράδια του Λαντσαρότε – Ημερολόγιο ΙΙΙ, 1993-1995.
Στο αντίστοιχο ψυχογράφημα του Gabriel Garcia Marquez, ένας ενενηντάχρονος δημοσιογράφος, για να πειστεί ότι είναι ζωντανός, αποφασίζει να περάσει μια νύχτα με μια νεαρή γυναίκα σε έναν οίκο ανοχής. Εκεί θα ανακαλύψει ότι βρίσκεται στο χείλος της απόγνωσης και του θανάτου, όχι από γηρατειά, αλλά από έρωτα.
Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης ένας πολιτικά, κοινωνικά, πνευματικά και οικονομικά «ξεκούρδιστος» εξαθλιωμένος πληθυσμός θα μπορούσε να είχε κάνει το αντίστοιχο δώρο στον εαυτό του αν αποφάσιζε να χρησιμοποιήσει το μυαλό του, έστω για μία φορά, επισκεπτόμενος έναν νοητικό οίκο ανοχής όπου παρέχονται υπηρεσίες λογικής. Εκεί θα βρισκόταν στο χείλος της απόγνωσης για τον παθιασμένο έρωτα που θα αισθανόταν με την πρώτη ματιά για πέντε πανέμορφες αλλά θλιμμένες Κυρίες.
Η πρώτη Κυρία ονομάζεται «Δημοκρατία». Αυτή την έβγαλαν πρώτη στο κλαρί οι πολιτικοί προαγωγοί. Αντί να ευγνωμονούν την Κυρία και να της φέρονται με σεβασμό και αξιοπρέπεια επειδή έγιναν πάμπλουτοι με την επίκληση και μόνο του ονόματός της, φροντίζουν κάθε στιγμή να την ταπεινώνουν, να την εξευτελίζουν, να την πληγώνουν.
Η δεύτερη Κυρία ονομάζεται «Ελευθερία». Σε αυτή οι πολιτικοί νταβατζήδες προετοίμασαν ακόμη χειρότερη μοίρα από την πρώτη. Εκλεισαν όλους τους εραστές της σε ένα τεράστιο στρατόπεδο, φυλακίζοντάς τους στην τυραννία της φτώχειας, της εξαθλίωσης, της ανεργίας, της μιζέριας, της αρρώστιας και του θανάτου, αποσκοπώντας να μεταφέρουν τον πλούτο των κολασμένων στις τσέπες τους.
Η τρίτη Κυρία ονομάζεται «Παιδεία». Σήμερα η Commission κατατάσσει το επίπεδο των παρεχομένων υπηρεσιών από αυτή την Κυρία ως το χαμηλότερο στην Ευρώπη, αφού οι πελάτες της δεν είναι σε θέση να κατανοούν απλά κείμενα, να διατυπώνουν γραπτά απλές σκέψεις ή να εκτελούν απλές αριθμητικές πράξεις. Με τις υπηρεσίες αυτής της Kυρίας παράγεται αποκλειστικά ο πλούτος σε μία χώρα, επειδή μόνο η επιστήμη, η τεχνολογία και η συλλογική πνευματική προσπάθεια μπορούν να μετασχηματισθούν σε ευημερία.
Η τέταρτη Κυρία ονομάζεται «Αισθητική». Η απουσία αυτής της Κυρίας από τον δημόσιο χώρο καλλιεργεί την ασχήμια, τη χυδαιότητα, τον πρωτογονισμό, νεκρώνει την ψυχή και μειώνει τις αντιστάσεις των πολιτών στον εξανδραποδισμό τους. Η μετατροπή του συνόλου της χώρας σε χωματερή, τα γκράφιτι, τα καμένα και ερειπωμένα κτίρια και η παρουσία της φτώχειας σε κάθε γωνιά είναι συνειδητές πολιτικές πράξεις, ώστε να εθίζεται η ψυχή στην εξαθλίωση και την αναξιοπρέπεια.
Η πέμπτη Κυρία ονομάζεται «Δικαιοσύνη». Αυτή και αν είναι που ξεδόντιασαν για τα καλά οι πολιτικοί νταβατζήδες. Οι εραστές της παραπονιούνται ότι τη βρίσκουν γονίμως άπνουν στην κλίνη επειδή αυτή η Κυρία αποτελεί τον πρώτο και μόνιμο στόχο των πολιτικών προαγωγών.
Οι πολιτικοί νταβατζήδες όλων των κομμάτων φρόντισαν να στερήσουν από τον δημόσιο βίο την παρουσία και των πέντε πανέμορφων θλιμμένων Κυριών, ώστε η πολιτική τους πελατεία να αναγάγει ως υψίστη πολιτική αξία τον χυδαίο ατομισμό, την οσφυοκαμψία, τη σκληρότητα, την υποκρισία, τον πρωτογονισμό, τη βαρβαρότητα, την αναξιοκρατία, την αμορφωσιά, τη χυδαιότητα, την κυνικότητα, την απάθεια, τον φόβο και τον δωσιλογισμό, ώστε να επιταχύνεται ο πλουτισμός των πολιτικών μαστροπών.
#np2023 #PDM2882
