Είμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία; Είμαστε, είπε η Ντόρα Μπακογιάννη. Το διόρθωσε κάπως στη συνέχεια μετά τη δήλωση του Ρώσου πρεσβευτή στην Αθήνα, αλλά ήρθε μερικές μέρες αργότερα ο ίδιος ο πρωθυπουργός να πει το ίδιο από τη Νέα Υόρκη. Με βάση τα δεδομένα πρέπει να πούμε ότι κατά κάποιο τρόπο είμαστε σε πόλεμο. Μπορεί να μην υπάρχουν τα τυπικά χαρακτηριστικά που σηματοδοτούν μια εμπόλεμη κατάσταση ανάμεσα σε δύο χώρες, υπάρχουν όμως ένα σωρό στοιχεία που συνηγορούν υπέρ αυτής της εκδοχής.
Εχουμε στείλει από τους πρώτους πολεμικό υλικό στην Ουκρανία, συμμετέχουμε με ενθουσιασμό στις κυρώσεις που έχουν επιβάλει η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας, καταγγέλλουμε τις χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ που δεν εφαρμόζουν τις κυρώσεις και το παίζουν δίπορτο (δηλαδή την Τουρκία), σε όλα τα διεθνή φόρα οι Ελληνες αξιωματούχοι τοποθετούνται με επιθετική ρητορική κατά του Ρώσου προέδρου και στηρίζουν με φλογερό πάθος τον Ουκρανό ηγέτη Ζελένσκι και η κυβέρνηση έχει βάσιμες υποψίες ότι ο Πούτιν είναι πίσω από τα σχέδια δυσφήμησης της κυβέρνησης και αποσταθεροποίησης της χώρας και εξέφρασαν τον φόβο ότι μπορεί να υπάρξει παρέμβαση (κυβερνοεπιθέσεις) στην εκλογική διαδικασία.
Συνεπώς επιβάλλεται να είναι το έθνος -οι πολίτες και τα κόμματα- μία γροθιά για να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά ο ένας από τους δύο εξωτερικούς εχθρούς – ο άλλος είναι ο Ερντογάν. Φαίνεται όμως ότι δεν έχουμε όλοι την ίδια αντίληψη για το ποιο είναι το πατριωτικό καθήκον μας. Αν εκφράζεις αμφιβολίες για τη στάση της κυβέρνησης στην ουκρανική κρίση, αυτόματα θεωρείσαι ύποπτος για φιλοπουτινισμό. Αν όμως κερδίζεις μεταφέροντας ρωσικό πετρέλαιο είσαι υγιής επιχειρηματίας. Σύμφωνα με νέα έρευνα του ευρωπαϊκού δικτύου ερευνητικής δημοσιογραφίας Investigate Europe και του ελληνικού δικτύου Reporters United, μια δεκάδα Ελλήνων εφοπλιστών έχει μεταφέρει με τα δεξαμενόπλοιά της δεκάδες εκατομμύρια τόνους ρωσικού πετρελαίου, πετρελαιοειδών και άνθρακα χάρη και στην εξαίρεση που εξασφαλίστηκε από τις κυρώσεις ως προς τη μεταφορά από και προς τρίτες χώρες εκτός Ε.Ε.
Ξαφνιαστήκατε; Αλλα περιμένατε και άλλα βλέπετε; Κακώς. Εχει το μεγάλο κεφάλαιο πατρίδα και πρέπει να του ζητάμε εξηγήσεις αν συμπεριφέρεται με διαφορετικό τρόπο απ’ αυτόν που επιβάλλεται στους κοινούς θνητούς; Οι αριστοκράτες με τους αβράκωτους ίσα κι όμοια; Οχι φυσικά. Πατρίδα για τους πλούσιους είναι εκεί που μπορούν να πετύχουν υψηλή κερδοφορία (είναι αδιάφορο αν έχουν να κάνουν με δημοκρατικά συστήματα ή με αυταρχικά καθεστώτα). Πατρίδα τους είναι εκεί που δεν υπάρχουν μηχανισμοί παρακολούθησης των δραστηριοτήτων τους. Πατρίδες τους είναι οι χώρες που τους επιτρέπουν να υψώνουν στα πλοία τους τις σημαίες τους και τους προσφέρουν φορολογική ασυλία. Και βεβαίως πατρίδα τους είναι εκεί που μπορούν να παρκάρουν τις… οικονομίες τους – οι φορολογικοί παράδεισοι.
Εχουμε παραδείγματα από το παρελθόν. Ελληνες πλοιοκτήτες αρνήθηκαν να ανταποκριθούν στις εκκλήσεις της ελληνικής κυβέρνησης το 1922 να στείλουν τα πλοία τους για να παραλάβουν από τη Σμύρνη τους πρόσφυγες γιατί φοβήθηκαν ότι θα τα βυθίσουν οι Τούρκοι. Δήλωσαν ότι τα είχαν για επισκευές, οπότε δεν γινόταν να τα χρησιμοποιήσουν. Ουδείς εξ αυτών κάθισε στο εδώλιο στη δίκη των έξι. Ο πάπας του εγχώριου αστισμού Μποδοσάκης δεν είχε κανένα ιδεολογικό πρόβλημα και κανέναν ηθικό ενδοιασμό να πουλάει όπλα και στους φασίστες του Φράνκο και στους Δημοκρατικούς κατά τη διάρκεια του ισπανικού εμφυλίου. Το πατριωτικό καθήκον είναι ένας όρος με μεγάλη ελαστικότητα.
#np2022 #pdm2882
