Με την πολιτική δεν ασχολείσαι αν δεν είσαι νάρκισσος. Δεν υπάρχει κανένας που χτίζει όλη του τη ζωή γύρω από την πολιτική και τα όσα αυτή απαιτεί, χωρίς να διαθέτει τέτοια χαρακτηρολογικά στοιχεία. Και αυτό ισχύει σε όλα τα επίπεδα, από την προεδρία των ΗΠΑ, μέχρι το Δήμαρχο μιας κωμόπολης.

Η κλίμακα του ναρκισσισμού, ωστόσο, είναι από τα στοιχεία (όχι μόνο αυτό, φυσικά) που ξεχωρίζει τους (όποιους) σοβαρούς από τα κοινώς λεγόμενα ψώνια. Και μια πολύ χαρακτηριστική ιδιότητα του ψώνιου είναι η απαίτηση οι άλλοι να φαντάζονται για εκείνον ό,τι ο ίδιος πιστεύει για τον εαυτό του.

Η (συχνά αφόρητη) αυτοαναφορικότητα πολλών πολιτικών, που μιλάνε πολύ περισσότερο για τον εαυτό τους παρά για τη χώρα ή για τους πολίτες ή για κάποιο συγκεκριμένα θέμα, η αγωνία τους κάθε αφήγημα να έχει εκείνους στο επίκεντρο και η αίσθηση που αποπνέουν ότι οι ίδιοι είναι τελικά και το μέσο και το μήνυμα, είναι ενδείξεις ότι βρισκόμαστε μπροστά σε έναν μεγάλου μεγέθους νάρκισσο, ακόμα και αν το ύφος του είναι επιτηδευμένα σεμνό και ταπεινό.

Καλό είναι λοιπόν όταν ακούμε κάποιον να χτίζει με τα λόγια ανώγεια και κατώγεια, να ζητήσουμε να δούμε καμιά παλαιότερη οικοδομή του ή έστω – αν είναι νέος στα πράγματα – συγκεκριμένα οικοδομικά σχέδια, για να καταλάβουμε τι μετράει ως μάστορας.

#np2024 PDM2882