Μια έρευνα της Ipsos το 2018 παρουσίασε ότι μόνο τα 2/3 της Generation Z θεωρούν εαυτούς αποκλειστικά ετεροφυλόφιλους. Τι συνέβη ξαφνικά ύστερα από τόσους αιώνες; Ήταν η κακή πατριαρχία εκείνη, που μέσα από τα «διδάγματά» της καταπίεζε το 1/3 του πληθυσμού; Τέτοια καταπίεση για τόσους αιώνες κανείς δεν θα την άντεχε. Το κρίσιμο ερώτημα που δεν απαντάται εύκολα είναι εάν ομοφυλόφιλος κανείς γεννιέται ή γίνεται. Τόσο το Royal College of Psychiatrists στη Μεγάλη Βρετανία όσο και η American Psychological Association αναγνωρίζουν ότι πρόκειται περί ενός περίπλοκου ζητήματος, στο οποίο δεν υπάρχουν καταλυτικοί ή καθοριστικοί παράγοντες βάσει των οποίων μπορεί να εξαχθεί ασφαλές συμπέρασμα περί του εάν είναι η βιολογία ή το περιβάλλον που συνεπάγεται κάποιον συγκεκριμένο σεξουαλικό προσανατολισμό.
Η έρευνα όμως που ήρθε να αποτελέσει καταλύτη, βασιζόμενη στην εξέταση του γενετικού υλικού σχεδόν μισού εκατομμυρίου ατόμων από ομάδα επιστημόνων του Harvard και του MIT, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν είναι η γενετική σύσταση του ατόμου εκείνη που καθιστά κάποιον ομοφυλόφιλο. Εν ολίγοις, είναι το περιβάλλον και όχι τα γονίδια αυτά που είναι πολύ περισσότερο επιδραστικά όσον αφορά τον σεξουαλικό προσανατολισμό απέναντι στο ίδιο φύλο.
Και αυτό μας κάνει να επιστρέψουμε στην έρευνα της Ipsos για την Generation Z. Η ρευστότητα που υφίσταται στα φύλα, αλλά και αυτή η νεομαρξιστικής καταβολής θεωρία της ταυτότητας φύλου οδηγούν μια ολόκληρη γενιά σε σύγχυση. Τα αποτελέσματα, βέβαια, συναντώνται περισσότερο στον δυτικό κόσμο. Η πολιτισμική επιρροή που εκπορεύεται από συγκεκριμένα κέντρα δεν πρέπει να αναγιγνώσκεται με την αθώα ματιά ενός ενθουσιώδους ερευνητή. Στα κάμπους των αμερικανικών πανεπιστημίων τη δεκαετία του ’80, νεομαρξιστές φοιτητές ούρλιαζαν με αίσθημα αυτοδικαιωτικό «Hey hey, ho ho, western civ has got to go». Πολλοί από εκείνους τους φοιτητές είναι οι σημερινές ελίτ του κόσμου. Και οι ελίτ του δυτικού κόσμου έχουν πάρει διαζύγιο από τους απλούς και κανονικούς ανθρώπους.
Στο ζήτημα της ομοφυλοφιλίας, όντως η Ελλάδα, εξαιτίας της δύναμης της ελληνορθόδοξης παράδοσης, είναι από τα τελευταία κάστρα που δεν έχουν πέσει στη Δύση. Γιατί; Διότι τόσο καιρό συγκρούονται δύο σχολές σκέψεις: η μία, η σχολή του πολιτικού φιλελευθερισμού, που με πολιτικό τρόπο, από πάνω προς τα κάτω, θέλει να επιβάλει «δικαιώματα» χρησιμοποιώντας το κράτος προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, και η άλλη, η σχολή του συντηρητισμού, που μεταχειρίζεται το κράτος ως παρατηρητή, παρακολουθώντας τη φυσική ροή της κοινωνίας, εναρμονισμένη στις αιώνιες αξίες που ανακλώνται και στις προαιώνιες παραδόσεις, όπως αυτή της πυρηνικής οικογένειας. Αυτή τη σχολή του συντηρητισμού οφείλει η Εκκλησία να αγκαλιάσει ξανά. Ήρθε η ώρα να αντιληφθεί και αυτή ότι δεν φτάνουν τα συλλαλητήρια. Αλλά χρειάζονται δομές, πανεπιστήμια, εκπομπές διαδικτυακές, ιστοσελίδες και κυρίως κόμματα.
#np2024 #PDM2882
