Η εκλογή του Javier Milei ως νέου προέδρου της Αργεντινής σίγουρα δεν υπήρξε έκπληξη, άλλωστε οι δημοσκοπήσεις είχαν καταγράψει ένα μικρό προβάδισμα του δεξιού υποψηφίου έναντι του αντιπάλου του αριστερού περονιστή υπουργού Οικονομικών Sergio Massa. Εντούτοις, αυτό που εξέπληξε ήταν το εύρος της νίκης. Στον δεύτερο και αποφασιστικό γύρο των προεδρικών εκλογών, ο κ. Milei συνέτριψε κυριολεκτικά τον κ. Massa με ένα κραταιό 56% έναντι ενός αναιμικού 44%. Στην πραγματικότητα, η εκλογή Milei εξελίχθηκε σε ένα τρίπρακτο και εγγενώς αντιφατικό δράμα. Με πρώτη του πράξη, φυσικά, τις προκριματικές εκλογές του περασμένου Αυγούστου, μια ιδιορρυθμία του εκλογικού συστήματος της Αργεντινής, όταν οι εκλογείς προδιαγράφουν τον τελικό νικητή των διεξαγόμενων μήνες αργότερα κανονικών προεδρικών εκλογών. Και το γεγονός, ακριβώς, ότι στις προκριματικές εκλογές ο κ. Milei, ηγέτης μέχρι τότε ενός μικρού ριζοσπαστικού κόμματος της Δεξιάς, ήρθε πρώτος με ποσοστό 30%, έναντι 21% του κ. Massa και 17% της κεντροδεξιάς υποψήφιας Patricia Bullrich, υπήρξε η πρώτη πράξη του δράματος. Έξαφνα ο κόσμος συνειδητοποίησε ότι μια χώρα όπως η Αργεντινή, στην οποία κάθε σκέψη για μια ριζοσπαστική κυβέρνηση της Δεξιάς θα ήταν άλλοτε αδιανόητη, έβαζε πλώρη να εκλέξει πρόεδρο έναν πολιτικό που αυτοπροσδιοριζόταν «αναρχοκαπιταλιστής» και υπερασπιστής της Δύσης και ανέτρεπε κατά τούτο τα πολιτικά ταμπού. Έτσι, όταν στη συνέχεια, στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, ο αριστερός κ. Massa ήρθε τελικά πρώτος με ποσοστό 37% έναντι 30% για τον κ. Milei και 24% για την κυρία Bullrich, το «σύστημα» ανέπνευσε. Η δεύτερη πράξη του δράματος έδειχνε ότι η κρατούσα εξουσία αντιστεκόταν σθεναρά.
Τελικά, στον δεύτερο γύρο το ρίσκο της συνέχισης της ίδιας συστημικής παρακμής δεν έγινε αποδεκτό.
Φυσικά, το έργο της επανεκκίνησης μιας χώρας σε βαθιά οικονομική και κοινωνική κρίση, όπως η Αργεντινή, μπορεί κάλλιστα να υπέρκειται των όποιων δυνατοτήτων του Milei. Με ένα Κογκρέσο να ελέγχεται από τους αντιπάλους του, με υπέρογκα χρέη, υπερπληθωρισμό και ένα νόμισμα σε ελεύθερη πτώση, το πείραμα Milei μπορεί να καταλήξει κάλλιστα σε αποτυχία, ακροδεξιό ή μη. Αν όμως επιτύχει, το αποτέλεσμα θα γίνει εξαγώγιμο και εκτός Αργεντινής. Τελικά, η υστερία περί τον Milei αντανακλά ακριβώς αυτό. Είτε Milei είτε Bolsonaro ή Trump ή Meloni ή Le Pen, αυτά που απειλούνται είναι η ίδια συστημική συνταγή και το νεο-ολοκληρωτικό μύθευμα ότι αυτή είναι «η μόνη» – ο λόγος αυτής της παγκόσμιας αρνητικής δημοσιότητας είναι ο φόβος. Ο φόβος μήπως κάτι, κάποτε πετύχει «εκτός συνταγής» και τότε τι να εξηγήσεις στους τόσους ακαταλλήλως διαιτώμενους για χρόνια;
#np2023 #PDM2882
