Ας πει κάποιος στον αγαπητό πρωθυπουργό εν αναμονή ότι τα ελληνικά νοικοκυριά χρειάζονται ουσιαστική στήριξη στην πράξη, όχι με λόγια, πόσο μάλλον με… παπατζιλίκια.

Συγχωρήστε με για το λαϊκό (αγοραίο κατ’ άλλους) της έκφρασης, αλλά και το παπατζιλίκι έχει τα όριά του! Οταν αυτά ξεπερνιούνται, όσες αντοχές κι αν επιστρατεύσεις δεν κατορθώνεις να συγκρατηθείς. Ολα τα είχαν οι Ελληνες πολίτες, το… υπουργείο Οικογένειας τους έλειπε. Από τη στιγμή που προανήγγειλε τη δημιουργία του ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μια έκφραση ανακούφισης σκέπασε σαν πέπλο ευτυχίας την επικράτεια.

Ο κόσμος αισθάνθηκε σιγουριά και προετοιμάζεται για την επόμενη μέρα. Οταν θα κόψουν την κορδέλα του νέου υπουργείου, θα ξεκινήσει αυτόματα, σαν να βάζεις την κάρτα στο ΑΤΜ ένα πράγμα- η λύση στο Δημογραφικό. Οι Ελληνες θα νιώσουν ασφάλεια, θα
αρχίσουν να δημιουργούν οικογένειες, να κάνουν δύο και τρία και τέσσερα παιδιά, θα πλημμυρίσουν οι δρόμοι ευτυχία και οι τράπεζες καταθέσεις.

Ωραιότατα. Και τώρα που λύσαμε το πρόβλημα, ας προσγειωθούμε στην πραγματικότητα. Γιατί καλό είναι το δούλεμα, αλλά χρειάζεται μέτρο, καθώς, αν ξεπεράσει την «ανεκτή ποσότητα», πέφτει βαρύ στο στομάχι. Ας πει κάποιος στον αγαπητό πρωθυπουργό εν αναμονή ότι η ελληνική οικογένεια δεν χρειάζεται υπουργείο, στήριξη χρειάζεται. Ουσιαστική στήριξη, στην πράξη, όχι με λόγια, πόσο μάλλον με… παπατζιλίκια.

Τι θα πει «στήριξη» της οικογένειας; Ας δώσουμε μερικά παραδείγματα:

– Να μπορεί το παιδί που σπούδασε, με γονείς οι οποίοι μάτωσαν οικονομικά πολλά χρόνια, να βρει αξιοπρεπή δουλειά στο αντικείμενό του εντός συνόρων. Οχι με 600 ευρώ «μαύρα», ούτε με τον βασικό μισθό που πανηγυρίζει ο κ. Μητσοτάκης, αλλά ανάλογο των σπουδών και των ικανοτήτων του. Να δοθεί η προοπτική στον γιο και την κόρη της οικογένειας να δει καθαρό μέλλον μέσα στο οποίο θα μπορέσει κι εκείνος-η να φτιάξει τη δική του οικογένεια, να κάνει τα δικά του παιδιά. Αυτό, δηλαδή, που ουσιαστικά του «απαγορεύουν», ακόμα και ως σκέψη, σήμερα, καθώς τα οικονομικά ενός νέου ζευγαριού δεν φτάνουν ούτε για… πατατάκια.

– Να μπορούν οι γονείς να πληρώνουν λογικό ενοίκιο, όχι να «φεύγει» ένας μισθός σε αυτό. Να μη χάνει το σπίτι του ένας μέχρι πρότινος αξιόπιστος βιοπαλαιστής από τα κοράκια των ξένων funds και τις ανακεφαλαιοποιημένες από την τσέπη μας τράπεζες, επειδή η πολιτική τον οδήγησε στο αδιέξοδο.

– Να μπορεί η οικογένεια να πηγαίνει στο σούπερ μάρκετ δίχως τη συνδρομή καρδιολόγου. Να μπει τέλος στην αισχροκέρδεια και να σταματήσει το κράτος να μοιράζει pass-τίλιες για τον πόνο των άλλων που εκείνο δημιούργησε. Η μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα δεν είναι… ξόρκι, αλλά εφικτή ανάγκη.

– Να υποδέχεται τον λογαριασμό του ρεύματος δίχως να χρειάζεται υπογλώσσιο. Τούτο θα συμβεί μόνο όταν το κράτος πάψει να κάνει τη «Φιλιππινέζα» στους παρόχους.

– Να έχει όλη η οικογένεια την ιατρική φροντίδα που της αξίζει. Οχι να πεθαίνουν άνθρωποι στον δρόμο επειδή δεν υπάρχουν ασθενοφόρα, ούτε να εγκαταλείπονται στη μοίρα τους οι καρκινοπαθείς επειδή κάποιοι ξεδιάντροποι, αναίσχυντοι, παλιάνθρωποι πολιτευτές τους θεωρούν «μη ανθρώπινα όντα, ευρισκόμενα στο τελευταίο στάδιο».

– Να αντιμετωπίζονται με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης, όχι ως πολίτες «τρίτης κατηγορίας» ανάλογα με την οικονομική τους κατάσταση-θέση. Αυτά είναι μόνο ορισμένα από όσα οφείλει να κάνει απέναντι στην ελληνική οικογένεια ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Για να τη στηρίξει, αν θέλει φυσικά. Ετσι θα… γλιτώσει και τα έξοδα ενός «υπουργείου Οικογένειας».

Το οποίο θυμίζει το κλασικό «εδώ παπάς, εκεί παπάς, πού είναι ο παπάς»!

#np2023 #pdm2882