Τα χρόνια που χάθηκε η συλλογική ελπίδα.
Τα χρόνια που ιστορικά συνέπεσαν ο πιο διεφθαρμένος γόνος στην Ιστορία της Δεξιάς με τον πιο άθλιο αριβίστα στην Ιστορία της Αριστεράς.
Τώρα που μείναμε άστεγοι στα δικά μας σπίτια.
Τώρα λοιπόν είναι η ώρα να τα κοιτάξουμε όλα από την αρχή.
Τους εαυτούς μας.
Τα θέσφατά μας.
Τις βεβαιότητές μας.
Τα σωστά και τα λάθη μας.

Τώρα είναι η ώρα της ανακατανομής των προτεραιοτήτων μας.
Τους ανθρώπους μας και τα μάτια μας, παιδιά!
Αυτούς που αγαπάμε και μας αγαπούν.
Αυτούς που είναι πάντα εκεί, ζωντανοί βράχοι.

Και τους αδύναμους, παιδιά!
Αυτούς που ένα τελειωμένο κράτος τούς αφήνει εκτός ζωής.
Ένα χέρι σε αυτούς. Για την ψυχούλα τους και για την ψυχούλα μας.
Γιατί ο κόσμος φτιάχτηκε για όλους, όχι για λίγους που τρέχουν και αφήνουν πίσω τους υπόλοιπους.
Γιατί η ζωή δεν είναι ο πρωταθλητισμός που διδάσκει το εκπαιδευτικό μας σύστημα, αλλά η κοινή μας διαδρομή. Αν μείνει ένας πίσω, χάσαμε όλοι.

Να το μάθουμε στα παιδιά μας αυτό:
Αγάπη μου, την ώρα πριν κόψεις το νήμα, κοίτα πίσω. Είναι όλοι εκεί; Αν λείπει ένας, τρέχα, σήκωσέ τον, γίνε το πόδι που έσπασε, το χέρι που στραμπούληξε, το στήριγμα στον βηματισμό. Μόνο μαζί τερματίζουν οι άνθρωποι.

Ο χορός των τεράτων γύρω μας, όσο οδυνηρός κι αν είναι, μας βοήθησε να δούμε τον εαυτό μας πιο καθαρά.
Να γυαλίσουμε τα μέσα μας τιμαλφή.
Να πετάξουμε τα σκουπίδια μας.
Να διαχωρίσουμε τη θέση μας.

Τι θέλουμε, ποιοι είμαστε.
Όχι, δεν είμαστε σαν αυτούς και δε θα γίνουμε σαν αυτούς.
Εμείς θα κοιτάμε μπροστά. Και αν υπάρχει γκρεμός, θα κάνουμε δρόμο τον γκρεμό.

Ναι, το 2025 θα είναι καλύτερο, γιατί θα είμαστε καλύτεροι εμείς.

#np2025 #PDM2882