Η υπομονή δεν είναι η κύρια αρετή που χαρακτηρίζει τον Αλέξη Τσίπρα. Ούτε έναν χρόνο μετά τις δύο πανωλεθρίες του στην κάλπη έχει βαλθεί να τρέχει προς την επιστροφή, χωρίς να τον κυνηγά κανένας. Με ακόμη νωπές τις μνήμες των ψηφοφόρων για τη διακυβέρνησή του, την αντιπολίτευσή του αλλά και την επιλογή Κασσελάκη, τον οποίο και φόρτωσε στην πολιτική σκηνή του τόπου, ο Τσίπρας δείχνει να βιάζεται.
Στα τέλη Μαρτίου, έναν μήνα μετά την αποτυχημένη του παρέμβαση στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, με σκοπό τούτη τη φορά να ρίξει τον Κασσελάκη, ένας αδιάκριτος επιβάτης «έπιασε» τον Τσίπρα στο αεροπλάνο να μελετά μια πρόταση για το rebranding του. Αυτή η πρόωρη απόπειρα να επαναλανσάρει τον εαυτό του τον οδηγεί σε πλήρη αποδιοργάνωση.
Ολο αυτό το διάστημα που βρίσκεται εκτός κεντρικής πολιτικής σκηνής ο τέως πρωθυπουργός παραπατά. Το νέο προφίλ της «συνθηκολόγησης» με το σύστημα, τον ανάγκασε να υποβάλει πιστοποιητικό φρονημάτων στο συνέδριο της «Καθημερινής», όπου είχε χαρακτηρίσει ατυχή τη διαχείριση της κυβέρνησής του στις υποθέσεις Novartis και τηλεοπτικών αδειών.
Επειτα αποφάσισε να ακολουθήσει τη μόδα των πρώην πρωθυπουργών και να δημιουργήσει το δικό του ίδρυμα. Χθες το ινστιτούτο «Αλέξης Τσίπρας» παρουσίασε την επίσημη ιστοσελίδα του και σήμερα «ξεκινάει το ταξίδι του», με μια διήμερη εκδήλωση την οποία συνδιοργανώνει με το ινστιτούτο «Ζόραν Ζάεφ».
Πριν από λίγες μέρες Τσίπρας – Ζάεφ συνυπέγραψαν κοινό άρθρο στο euroactiv, ενώ τον Μάιο συναντήθηκαν, σε πανηγυρικό κλίμα, για την επέτειο της Συμφωνίας των Πρεσπών. Ανάμεσα σε όσους θα συμμετάσχουν σήμερα κι αύριο στην εκδήλωση θα είναι ο Μαργαρίτης Σχοινάς, ο επίτροπος με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα ήταν για χρόνια στα «μαχαίρια», ο διπλωματικός σύμβουλος της γερμανικής Καγκελαρίας Γενς Πλότνερ και ο Τούρκος δήμαρχος Κωνσταντινούπολης Εκρέμ Ιμάμογλου.
Ο Τσίπρας έχει λάβει το μήνυμα πως πρέπει να στρογγυλέψει όλες τις γωνίες του για να γίνει μέλος σε μια παρέα που ο ίδιος όταν εξελέγη πρωθυπουργός την αφόριζε. Τώρα με το rebranding του θέλει να επανατοποθετηθεί, συμβιβασμένος πια, στη σκακιέρα. Αντί, όμως, για ένα φρέσκο και ξεκάθαρο μήνυμα, επιλέγει να μας ξανασυστηθεί με το μοναδικό για το οποίο ο ίδιος, τελικά, θέλει να τον θυμόμαστε. Την αποτυχία της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Ο πρώην αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δείχνει εμμονική προσήλωση στο Σκοπιανό. Εξακολουθεί να διαφημίζει ως επίτευγμά του κάτι για το οποίο ο κόσμος περιθωριοποίησε το κόμμα του και τον ίδιο.
Στη Βόρεια Ελλάδα ο ΣΥΡΙΖΑ, από δευτερότριτος πέρυσι, κατάντησε τριτοτέταρτος φέτος, πίσω από τον Βελόπουλο, κάποιες φορές και το ΠΑΣΟΚ. Από τα Τέμπη και πάνω θεωρούν τον Τσίπρα ως πρωταρχικό υπεύθυνο όχι μόνο για τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά και για το γεγονός πως οι αποθρασυμμένοι Σκοπιανοί ζητούν τώρα ακόμα περισσότερες παραχωρήσεις από την Ελλάδα. Για το διπλό της παιχνίδι με τη «Συμφωνία», την οποία αποδείχθηκε ότι ακολουθεί κατά γράμμα, πληρώνει πλέον κόστος και η Ν.Δ. που σε έξι περιφέρειες έπεσε δεύτερη στις ευρωεκλογές.
Ο αμετανόητος Τσίπρας δείχνει να μην έχει ακόμα συναίσθηση για ποιο λόγο οι ψηφοφόροι τον απέρριψαν από το 2019 κιόλας. Μια βασική αιτία ήταν η υπαγορευμένη από Ουάσινγκτον και Βερολίνο Συμφωνία των Πρεσπών. Αντί ο τέως πρωθυπουργός να θέλει να την αφήσει πίσω του, μήπως και η οργή των πολιτών περάσει κάποτε σε δεύτερο πλάνο, επανέρχεται στα πρωτοσέλιδα με παντιέρα κάτι που για την πλειονότητα του κόσμου είναι κόκκινο πανί.
Σήμερα η Κεντροαριστερά στην Ελλάδα βιώνει την ιστορικά πιο αμήχανη στιγμή της. Με Κασσελάκη – Ανδρουλάκη δεν έχει ηγέτη, ούτε αφήγημα. Πολύ δύσκολα θα αποτελέσει ελκυστική επιλογή για τους δυσαρεστημένους του Μητσοτάκη στις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές γίνουν.
Σε αυτό το σκηνικό ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί πως κάτι έχει να πει. Βλέπει ότι υπάρχει μια ανοιχτή τρύπα στο κέντρο της παράταξης κι ετοιμάζεται να γεμίσει το κενό. Το πρόβλημα της Κεντροαριστεράς, όμως, είναι ότι ο κόσμος περιμένει αυτό το κενό να γεμίσει από καινούργιες, ρεαλιστικές κι εφαρμόσιμες ιδέες. Οχι από ένα σκέτο πρόσωπο ή καμένες συνταγές του παρελθόντος.
Ο δύο φορές πρωθυπουργός δεν είχε αποσυρθεί από την πολιτική, ήταν και είναι βουλευτής. Εκτελεί, όμως, μια στρατηγική σταδιακής επανόδου στο κέντρο της σκηνής. Εφτιαξε το ινστιτούτο του στο πλαίσιο του προσωπικού του rebranding και προφανώς στόχος είναι να δημιουργήσει ένα νέο μήνυμα και νέο προφίλ, ώστε να «πουλήσει» καλύτερα. Δεν κάνει ποδαρικό με το δεξί, όμως.
Αν το rebranding που έχει στο μυαλό του ο Τσίπρας είναι να «ξεγελάσει» τους ψηφοφόρους, ώστε να καταπιούν ευκολότερα κάτι που τους βρωμάει, τότε μάλλον δεν αρχίζει καλά. Να σηματοδοτείς την επάνοδό σου με σημαία μια κάκιστη συμφωνία για τη χώρα δεν είναι και η εξυπνότερη επικοινωνιακή στρατηγική.
Η συμφωνία που υπέγραψαν οι Τσίπρας – Ζάεφ αποδείχθηκε αντικειμενικά βλαπτική, προχειροφτιαγμένη και με τεράστια κενά στις εξασφαλίσεις της Αθήνας. Ο ίδιος, όμως, επιμένει να κάνει πως δεν βλέπει και καμώνεται πως το πρόβλημα έγκειται στην αδυναμία των πολιτών να εκτιμήσουν την… ιστορική του συμφωνία. Το ερώτημα τελικά είναι αν πράγματι ο Τσίπρας έχει κάτι καινούργιο να πει…
Βιογραφικό
Γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός στο Μετσόβιο, όπου έκανε και το μεταπτυχιακό του. Οργανώθηκε στην ΚΝΕ το 1988 και αποχώρησε το 1991. Το 1999-2003 ήταν γραμματέας στη Νεολαία Συνασπισμού και το 2006 έθεσε υποψηφιότητα για τον Δήμο Αθηναίων, λαμβάνοντας ποσοστό 10,5%. Το 2008 αναδείχθηκε νέος πρόεδρος του ΣΥΝ σε ηλικία 33 ετών. Τον Ιανουάριο 2015 εξελέγη πρωθυπουργός κι επανεξελέγη, έχοντας προηγηθεί το δημοψήφισμα, τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς. Τον Ιούλιο 2019, μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών, ηττήθηκε με ποσοστό 31,5% από τη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη. Στις 29 Ιουνίου παραιτήθηκε από πρόεδρος του κόμματος.
#np2024 #PDM2882
