Κάποτε, που οι άνθρωποι, θα τιμήσουν την παρουσία τους στο γίγνεσθαι και η συνείδηση θα είναι σκοπός και μέσον ταυτόχρονα, άλλοι με την επιστήμη, άλλοι με την “μετά τα φυσικά” μεταφυσική, άλλοι όπως ξέρουν και μπορούν, θα μπορούν με ασύλληπτη, για τα σημερινά δεδομένα, ακρίβεια, να εντοπίσουν τον χωροχρόνο της σύλληψής τους από τους γονείς τους.
Αυτή η δυνατότητα, θείο δώρο για την ανθρωπότητα, όπως ο καθείς ερμηνεύει το θείο, θα δώσει την δυνατότητα στον άνθρωπο να συνειδητοποιήσει την είσοδό του στον χώρο της ύλης.
Η ενσάρκωσή του από τον χώρο του, σήμερα, αχανούς και απροσδιόριστου στον χώρο της ύλης, του μεριστού και, λόγω συνόρων, ασφαλούς.
Πότε θα ΄ναι έτοιμος, από καιρό, ο άνθρωπος να κάνει αυτή την κατάκτηση,
δεν είναι, ακόμα, γνωστό.
Πάντως θέλει πολύ, ακόμα, δρόμο.
Κι’ ο δρόμος αυτός απαιτεί να παρατηρούμε ψηλά,
αλλά να αισθανόμαστε αλληλέγγυοι με κάθε τι χαμηλότερό μας.
Ο δρόμος της συνείδησης προϋποθέτει και απαιτεί, ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζί, να ταυτιστούμε στο “κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν” , αναλόγως του τι ο καθείς μας δέχεται επιστημονικά ή πιστεύει αξιωματικά.
Τότε, λοιπόν, θα μπορούμε, με ασφάλεια δικαίου, να γιορτάζουμε, αν χρειάζεται πια, τη γενέθλιο ημέρα μας, την είσοδό μας στο βασίλειο της ύλης από την αυτοκρατορία της συνείδησης.
Αν είναι γιορτή αυτή η είσοδος, η πτώση στη ψευδαίσθηση του αισθητού.

Με απέραντη αγάπη

#np2023 #pdm2882