Ουκρανία: Και τώρα τι;
Ένα δύσκολο και αμφιλεγόμενο θέμα που διχάζει τις κοινωνίες και τον πολιτικό κόσμο στη Δύση, μετά από ενάμισι χρόνο πολέμου στην Ουκρανία, είναι το ποια θα πρέπει σε τελική ανάλυση να είναι η δυτική πολιτική, της οποία το άρμα σέρνει η Ουάσιγκτον, όσο αφορά τον πόλεμο. Πρόκειται για μια συζήτηση εξαιρετικά δύσκολη, διότι όποιος τοποθετηθεί επικριτικά ή αντιταχθεί στο εγκεκριμένο από το κατεστημένο εξωτερικής πολιτικής της Ουάσιγκτον, αφήγημα, το οποίο υποστηρίζεται μετά βδελυγμίας από τα θερμικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, θα κατηγορηθείς ως πράκτορας του Πούτιν και Ρωσόφιλος. Κάποιο άλλοι θα βιαστούν να πουν, ότι εάν περάσει του Πούτιν, νομιμοποιείται η εγκληματική εισβολή και κατοχή της Κύπρου από την Τουρκία. Δυστυχώς, δεν είναι έτσι απλό.
Σε κάθε περίπτωση, το επώδυνο πλέον ερώτημα που τίθεται για τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι, και τώρα τι;
Από τι μια πλευρά υπάρχει η άποψη ότι πρέπει να μπει ένα τέρμα στη μαζική πλέον απώλεια ανθρώπινης ζωής, στην ολοκληρωτική καταστροφή μιας χώρας, και στις επώδυνες επιπτώσεις που έχει η συνεχιζόμενη τρέλα στην ευρωπαϊκή, κυρίως, αλλά και στην παγκόσμια οικονομία.
Από την άλλη υπάρχει η σκληρή άποψη, ότι δεν είναι δυνατόν να κερδίσει ούτε μια σπιθαμή ο Πούτιν και η Ρωσία, διότι τότε θα ανοίξει ο ασκός του Αιόλου για τη Δύση, αλλά και η όρεξη της Μόσχας. Στα πλαίσια αυτά, ο Αμερικανός Πρόεδρος, Τζό Μπάιντεν, έχει αποκαλέσει τον Πούτιν δολοφόνο και εγκληματία, πολέμου και έχει ζητήσει, την έκδοση εντάλματος του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για την σύλληψη του Πούτιν.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Πούτιν, είναι και τα δύο. Αυτό όμως είναι κάτι που θα πρέπει να συζητηθεί αργότερα. Στην παρούσα φάση, εάν πραγματικά υπάρχει διάθεση να σταματήσει αυτός ο αιματηρός και επικίνδυνος σε όλα τα επίπεδα πόλεμος, τέτοιες δηλώσεις δεν έχουν κανένα νόημα, διότι καθιστούν πρακτικά αδύνατον την υλοποίηση του στόχου, που είναι ο τερματισμός του πολέμου.
Η πραγματικότητα σήμερα είναι ότι εάν η Αμερική και κατ’ επέκταση η Δύση δεν επιθυμούν να διακινδυνεύσουν ένα πυρηνικό πόλεμο για να ανατρέπουν τον Πούτιν, θα πρέπει να αναζητήσουν ένα τρόπο διαπραγμάτευσης μαζί του και να αφήσουν την επίλυση των λογαριασμών για αργότερα. Σίγουρα κάτι τέτοιο δεν αποτελεί μια ιδανική κατάσταση, αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που το διεθνές σύστημα έχει ζήσει και έχει διαπραγματευτεί με τέτοιου είδους ηγέτες.
Σκληρό μεν, ρεαλιστικό δε, αλλά το επίκεντρο της αμερικανικής – δυτικής πολιτικής για την Ουκρανία, θα πρέπει να είναι η κατάπαυση του πυρός και η έναρξη ειρηνευτικών συνομιλιών. Και το να λες κάτι τέτοιο δεν σημαίνει ότι παίρνεις το μέρος της Ρωσίας και του εγκληματία Πούτιν. Σημαίνει ότι αντιμετωπίζεις μια τραγική κατάσταση ρεαλιστικά, με στόχο τον τερματισμό της αιματηρής τραγωδίας και την προάσπιση των συμφερόντων και της ασφάλειας του δυτικού κόσμου.
Ας συζητήσουμε που βρίσκεται σήμερα, αυτή η αιματηρή σε όλα τα επίπεδα σύγκρουση.
Η πολυθρύλητη αντεπίθεση της Ουκρανίας, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι δεν επιτυγχάνει τους στόχους της, παρά την κολοσσιαία οικονομικά και σε επίπεδο οπλισμού βοήθεια από την Αμερική και τη Δύση. Παρόλα αυτά ο Ζελένσκι και το Κίεβο, αποδίδουν την μη υλοποίηση των στόχων στο γεγονός ότι χρειάζονται περισσότερα όπλα που η Δύση δεν τους παρέχει.
Υπάρχουν και άλλες ανησυχητικές εξελίξεις στον πόλεμο.
Η Ουκρανία άρχισε να κτυπά στόχους στην Κριμαία με στόχο την ανάκτηση εδαφών εκεί, αλλά και στόχους σε ρωσικό έδαφος με πληροφορίες να αναφέρουν σχέδια για κατάληψη ρωσικών χωριών, με σκοπό την απόκτηση διαπραγματευτικής επιρροής έναντι της Μόσχας.
Σε μια διάσημη ομιλία του το 1879, ο Αμερικανός Στρατηγός, William T. Sherman, είχε πει, “ο πόλεμος είναι κόλαση’, και θρήνησε τη φρίκη του πολέμου, συμπεριλαμβανομένων πόλεων και σπιτιών στις στάχτες και χιλιάδων ανδρών που κείτονται στο έδαφος, με τα νεκρά τους πρόσωπα να κοιτάζουν ψηλά στον ουρανό.
Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να υποστηρίζουμε την κόλαση του πολέμου στην Ουκρανία, παρά το υψηλό κόστος σε ανθρώπινες ζωές, το δυσβάστακτο όσο περνάει ο καιρός οικονομικό κόστος, εάν ο ουκρανικός στρατός είχε οποιαδήποτε πιθανότητα να εκδιώξει τους Ρώσους και να εδραιώσει μια διαρκή ειρήνη. Αλλά αυτό δεν είναι στα χαρτιά. Οι ειδικοί της εξωτερικής πολιτικής πιστεύουν όλο και περισσότερο ότι αυτή η σύγκρουση θα είναι πιθανότατα ένας μακρύς και ατελέσφορος πόλεμος φθοράς.
Η στρατηγική της κυβέρνησης Μπάιντεν, για την Ουκρανία είναι να παρέχει στρατιωτική βοήθεια για όσο διάστημα χρειαστεί. Αυτή δεν είναι μια βιώσιμη στρατηγική.
Ακόμα και εάν ήταν η αρχική πρόθεση του Πούτιν να εισβάλει στην Ανατολική Ευρώπη μετά την κατάκτηση της Ουκρανίας, αυτό δεν είναι πλέον εφικτό διότι ο στρατός του έχει υποστεί καταστροφή. Δεν πρόκειται να εισβάλει στην Πολωνία, μετά από μια ρωσική νίκη ή μια ειρηνευτική διευθέτηση στην Ουκρανία.
Δυστυχώς, εάν η κυβέρνηση Μπάιντεν είχε κατανοήσει τα γραπτά του Πούτιν για την Ουκρανία, ίσως η εγκληματική και παράνομη εισβολή να μην είχε συμβεί. Αν και ο κύριος παράγοντας που ώθησε τον Πούτιν να πραγματοποιήσει την εισβολή, ήταν η αντίληψή του για την αδυναμία της Αμερικής υπό τον Μπάιντεν, αλλά και η πιθανότητα ο ίδιος ο Αμερικανός Πρόεδρος, να ώθησε τη Ρωσία να εισβάλει διακηρύσσοντας την προοπτική ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, όταν δεν έπρεπε, ενώ δεν το κάνει σήμερα.
Τι πρέπει λοιπόν να γίνει για να τερματιστεί αυτή η αιματηρή τραγωδία;
Η Αμερική θα πρέπει άμεσα να ηγηθεί μια προσπάθειας τερματισμού του πολέμου με δικό της ειρηνευτικό σχέδιο. Η Ουάσιγκτον, πρέπει άμεσα να αρχίσει να μαζεύει τον Ζελένσκι και να ξεκαθαρίσει ότι το σημερινό επίπεδο στρατιωτικής υποστήριξης δεν θα συνεχιστεί επ’ αόριστον. Επίσης, και αυτό είναι κρίσιμο, θα πρέπει να του τρίξουν τα δόντια, έτσι ώστε να γίνει ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή μια επέκταση του πολέμου σε ρωσικά εδάφη, γεγονός που διακινδυνεύει μια πυρηνική αντιπαράθεση με τη Ρωσία.
Ο οποιοσδήποτε διακανονισμός δεν θα είναι τέλειος. Πιθανότατα θα είναι μια εύθραυστη κατάπαυση του πυρός για μια παγωμένη σύγκρουση. Η Ουκρανία, δεν πρόκειται να πάρει πίσω το μεγαλύτερο μέρος των εδαφών της. Τα σύνορα θα διαμορφωθούν εκεί που θα καταλήξουν τα στρατεύματα κάθε πλευράς. Δυσάρεστο, αλλά δεν θα υπάρξουν δίκες για εγκλήματα πολέμου και θα πρέπει ο Αμερικανός Πρόεδρος, να σταματήσει αυτές τις δηλώσεις. Θα πρέπει να υπάρξουν αποζημιώσεις από τη Ρωσία, ίσως μέσω μιας εισφοράς στις πωλήσεις ρωσικών ενεργειακών πόρων.
Είναι βέβαιο ότι θα είναι ένα δύσκολο χάπι για να το καταπιεί η ουκρανική κυβέρνηση και ο ουκρανικός λαός, αλλά δυστυχώς όλα δείχνου ότι είναι ο μοναδικός τρόπος για να μπει τέρμα σε αυτή την αιματηρή σε όλα τα επίπεδα σύγκρουση.
#np2023 #pdm2882
