Ο Μακρόν έχει δώσει σε κάθε μελετητή της πολιτικής και της επικοινωνίας, ένα κορυφαίο παράδειγμα για το πώς μπορείς να να εξαγριώσεις τους πάντες με αφορμή ένα ζήτημα που θα μπορούσε να μην αποτελεί λόγο κοινωνικής ανάφλεξης.
Η άνοδος κατά δύο χρόνια του ορίου συνταξιοδότησης (από τα 62 στα 64) προφανώς δεν άρεσε, αλλά η πλειοψηφία των Γάλλων αντιλαμβάνονταν ότι είναι κάτι που ισως έπρεπε να αλλάξει δεδομένου ότι ήταν ένα από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη. Αντιδράσεις θα υπήρχαν φυσικά αλλά όχι στο βαθμό που εξελίχθηκαν. Η γαλλική Δεξιά θα μπορούσε εν τέλει να το ψηφίσει, παρά τις όποιες διαφωνίες στο εσωτερικό της, καθώς είχε ήδη αποσπάσει σημαντικές αλλαγές, ενώ στο πρόγραμμά της είχε θέσει ως όριο τα 65 έτη.
Αντί όμως ο Μακρόν να εξαντλήσει κάθε περιθώριο διαλόγου με όλους, αντί να φανεί ο ίδιος θεσμικός που πραγματικά προσπαθεί να δημιουργήσει συναινέσεις, αντί να επενδύσει στο blame game, επέδειξε ο ίδιος ιδιαίτερη αλαζονεία παρακάμπτοντας τη Βουλή και περνώντας το νομοσχέδιο με σχετική Συνταγματική διάταξη που δίνει στον πρόεδρο αυτή τη δυνατότητα.
Νόμιμο μεν, πολιτικά ατυχές δε, καθώς έτσι η συζήτηση μεταφέρθηκε από το συνταξιοδοτικό στο θεσμικό, αναδεικνύοντας την παράκαμψη της Βουλής για ένα τέτοιο ζήτημα, ως μείζον ατόπημα, όπως το εκλαμβάνει η πλειοψηφία. Άλλο που δεν ήθελε η αντιπολίτευση, μετέτρεψε το ζήτημα σε νυν υπερ πάντων αγώνα και άντε τώρα να το συμμαζέψεις…
Η κατάσταση από εδώ και μπρος δεν είναι καθόλου εύκολη καθώς με την Μακρόν να έχει καταβαραθρωμένη δημοτικότητα, χωρίς πλειοψηφία στη Βουλή και 4 δύσκολα χρόνια αστάθειας μπροστά, την κυβέρνηση να σφυροκοπιέται απο ακροδεξιά και αριστερά, η Γαλλία κινδυνεύει να βυθιστεί στο πολιτικό χάος.
Ο δε Μακρόν έχει και ο ίδιος εγκλωβιστεί.
Αν διαλύσει τη Βουλή και παει σε εκλογές σε αυτό το κλίμα, θα διαλυθεί ο ιδιος. Αν υποχωρήσει, θα έχει υποστεί πολιτική πανωλεθρία. Ενώ το γεγονός ότι η κατάσταση παρεκτράπηκε και με δίκη του ευθύνη δεν του επιτρέπει να συσπειρώσει γύρω του όσους απεχθάνονται τις ακρότητες και το χάος, καθώς καταλογίζουν και σε εκείνον ευθύνες.
Η μόνη ελπιδα του σε αυτή τη φάση φαίνεται να είναι η κεντρική κυβερνητική συμμαχία με τη γαλλική Δεξιά ώστε να αποκτήσει τουλάχιστον κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Η όποια Δεξιά, βέβαια, είναι επίσης δύσθυμη απέναντι του, εσωτερικά διχασμένη, με ένα τμήμα της να είναι σκληρά αντι-Μακρόν, ενώ για να συναινέσει πιθανότατα θα απαιτούσε (και δικαίως) την πρωθυπουργία.
Σε κάθε περίπτωση, όλα τα παραπάνω είναι ένα εξαιρετικό μάθημα πολιτικής. Και όπως λέει το γνωστό θέσφατο: «οι πραγματικά έξυπνοι δεν μαθαίνουν από τα δικά τους λάθη αλλά από τα λάθη των άλλων».
ΥΓ: Από όλα επικολυρικά όσα ακούω για τον Μάη του ‘68 αυτό που περισσότερο με κάνει να μειδιώ είναι η μόνιμη αποσιώπηση του αποτελέσματος των εκλογών ένα μήνα μετά τα γεγονότα, όταν η Δεξιά θριάμβευσε και αυτοί που έκαιγαν ένα μήνα τη Γαλλία υπέστησαν πανωλεθρία. Βεβαίως και δεν είναι ίδιες οι περιπτώσεις, αλλά όσοι θυμούνται την ιστορία καλό θα είναι να τη θυμούνται ολόκληρη.
#np2023 #pdm2882
