Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 ψηφίζω αδιαλείπτως. Σε βουλευτικές, δημοτικές και περιφερειακές εκλογές έσπευδα να ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα. Γιατί το θεωρούσα εθνικό χρέος. Και ταυτόχρονα πάντα πίστευα στο πίσω μέρος του μυαλού μου ότι κι εγώ με την ψήφο μου μπορεί να συμβάλω στο να πάει η χώρα προς τη σωστή κατεύθυνση.
Αυτές οι ψευδαισθήσεις σήμερα έχουν γκρεμιστεί. Η χώρα έχει προ πολλού επιλέξει την εντελώς λανθασμένη κατεύθυνση, οι εκλεγμένες πολιτικές ηγεσίες την έχουν οδηγήσει σε ξένη εξάρτηση και δανειακή ομηρία, ενώ εσχάτως η λαϊκή βούληση νοθεύεται με μια αδιάκοπη πλύση εγκεφάλου από τα στρατευμένα μέσα που υπηρετούν το σύστημα.
Θα μου πείτε, η λαϊκή βούληση νοθεύεται και από τα ολοένα αυξανόμενα ποσοστά της αποχής. Τι θα γίνει, δηλαδή, όταν φτάσουμε να ψηφίζει ο ένας στους τρεις, όπως στην Αμερική; Ή όταν θα ψηφίζουν για λογαριασμό των «απόντων» αλλόθρησκοι και αλλογενείς που πολιτογραφήθηκαν Έλληνες, ένας Θεός ξέρει με ποιον τρόπο;
Σωστός ο προβληματισμός. Κι εγώ πιστεύω ότι σε εκείνες τις αναμετρήσεις που κρίνουν ποιους στέλνουμε στη Βουλή για να νομοθετήσουν, κρίνοντας το μέλλον των παιδιών μας, η αποχή δεν αποτελεί υπεύθυνη πολιτική στάση. Έστω κι αν η φράση «τους σιχάθηκα» έρχεται στο στόμα όλων μας.
Αντιλαμβάνομαι το επιχείρημα «Μα ποιους να ψηφίσω; Δεν τους βλέπεις;», γιατί μια απλή περιήγηση στην ανθρωπογεωγραφία της σημερινής Βουλής σού προκαλεί κάτι μεταξύ αναγούλας και απέχθειας. Στη μεγάλη πλειονότητα αναρριχητές του κομματικού σωλήνα, ανθρωπάκια αδίστακτα και μωροφιλόδοξα που κάνουν δέκα υποκλίσεις στον εκάστοτε αρχηγό και δεν τολμούν ούτε στην τουαλέτα να πάνε αν δεν ζητήσουν την άδεια «από τα κεντρικά». Όσο για το πνευματικό τους υπόβαθρο, ας το αφήσουμε καλύτερα. Με γραβάτα ή με ταγάρι, οι περισσότεροι από δαύτους(τες) δεν μπορούν να συλλαβίσουν ούτε σελίδα από αναγνωστικό του δημοτικού.
Κάποιοι το έριξαν στα κεράσματα, άλλοι σκηνοθέτησαν σκετσάκια αυτοσαρκαζόμενοι και ένας έφτασε να ποζάρει δίπλα σε ένα φέρετρο γραφείου τελετών για να παραλληλίσει τον σταυρό του τάφου με αυτόν που θα πρέπει να του βάλουν στο ψηφοδέλτιο!
Γενικώς το θέαμα δεν είναι καθόλου ελκυστικό. Γι’ αυτό, σε αντίθεση με άλλες χρονιές, οι φετινές δημοτικές και περιφερειακές εκλογές δεν έχουν προκαλέσει το παραμικρό ενδιαφέρον. Η χώρα έχει μύρια όσα προβλήματα και το τελευταίο που της λείπει είναι ο φερετζές -τάχα μου- της λαϊκής βούλησης στις τοπικές κάλπες.
Εδώ γίνονται καθημερινά όργια θεσμικής εκτροπής και πρωτοφανούς κακοδιαχείρισης από μια κυβέρνηση αδίστακτων καιροσκόπων. Εθνικοί δρυμοί καίγονται, περιουσίες και ζωές χάνονται, η κοιτίδα της αγροτικής παραγωγής καταστρέφεται, χρυσοπληρωμένα ελικόπτερα σκουριάζουν μέσα στον… βυθό μιας πρώην στρατιωτικής βάσης κι εμείς σήμερα καλούμαστε να ψηφίσουμε. Ποιον και γιατί;
Αλλάζει κάπου η ζωή των Βολιωτών αν βγει ή δεν βγει ο Μπέος; Ίσως σε επίπεδο αισθητικής και μόνον. Μπορούμε εμείς να απαλλαγούμε από τον… κλούβιο που ξεθεμελίωσε την Αθήνα και ελέω φαμίλιας θα επανεκλεγεί; Μάλλον όχι. Εγγυάται κανείς ότι με τον Χαρδαλιά δεν θα πλημμυρίσει ξανά η Αττική; Σίγουρα όχι. Γιατί το ψάρι βρομάει από το κεφάλι. Και, δυστυχώς, το ψάρι είναι σάπιο και η σαπίλα διαχέεται προς τα κάτω με ταχύτητα. Χωρίς εμπόδιο.
Αρκετά ματαιοπονήσαμε, νομίζω, με τις διπλές εθνικές εκλογές. Ο μόνος λόγος για τον οποίο μπορεί να πήγαινα σήμερα στην κάλπη θα ήταν για να ψηφίσω τον Μαξ ένα σκύλο στην κωμόπολη Idyllwild της Καλιφόρνιας, όπου έχουν λύσει το πρόβλημα βάζοντας υποψήφιο δήμαρχο τον υπέροχο αυτο σκύλο και αντιδημάρχους τα… ξαδέρφια του!
#np2023 #PDM2882
