● «Πού καταντήσαμε; Χαβούζα γίναμε. Μα, δεν υπάρχει φρένο επιτέλους;» Απορίες κάποιων που βοήθησαν, πιθανότατα δίχως να το επιδιώκουν, και να γίνουμε χαβούζα και να σπάσουν τα φρένα, και να χλευάζονται όλοι όσοι μιλούν και καταγγέλλουν τη βρόμα της δημόσιας σφαίρας και την υπονόμευση των συλλογικών… φρένων.

● Καλώς ή κακώς, τον τόνο στις κοινωνίες τον δίνει η εξουσία. Οταν θέτει το υψηλό όριο (ήθους, επιδόσεων, ικανοτήτων) στο 100 (σ.σ.: ενδεικτικός ο αριθμός), μπορεί να βρεθούν άτομα να το ξεπεράσουν και να το φτάσουν στο 150, στο 200, στο 1.000.

● Αν το όριο μπει στο 50, τότε η συντριπτική πλειονότητα θα νιώσει ενθουσιασμό άμα προσεγγίσει το… 51.

● Οταν η εξουσία τον χαμηλό πήχη, το κατώτατο ανεκτό όριο το θέσει στο 20, θα υπάρξουν αρκετοί να «χτυπήσουν» δεκάρια και μηδενικά.

● Αν, όμως, η εξουσία ορίσει ως κατώτατο ανεκτό όριο το 50, τότε η κοινωνία θα καταβάλλει μεγαλύτερη πνευματική και ηθική προσπάθεια για να ανταποκριθεί.

● Το όριο ήθους που θέτει η νέα τάξη στους πολίτες είναι κάτι λιγότερο από μηδέν και κάθε χρόνο το κατεβάζει ακόμα περισσότερο.

● Η βλασφημία των θείων είναι ελεύθερη, αποποινικοποιημένη και σε πολλές περιπτώσεις ενθαρρύνεται από διάφορες «αυθεντίες».

● Απεναντίας, οι νέες θεότητες, αυτές που απαγορεύεται να αμφισβητηθούν, είναι η επίσημη άποψη περί επιστήμης (ακόμα κι αν αυτή η άποψη διασύρεται από την ίδια την πραγματικότητα, δεν σου επιτρέπεται να διατυπώσεις αμφιβολίες για την εγκυρότητά της), καθώς και η πολιτική «ορθότητα» με τα 62 φύλα της, το δικαίωμα του 15χρονου να αποφασίσει ότι θα αλλάξει φύλο, οι παρελάσεις της ομοφυλόφιλης υπερηφάνειας και ο εποικισμός των ευρωπαϊκών πατρίδων από αλλογενείς και αλλόθρησκους πληθυσμούς.

● Και τι ήθος προάγει το κράτος, όταν θεσμοθετεί διδασκαλία, σε μικρά παιδιά του δημοτικού, δικαιωματισμού από τραβεστί και εκδηλώσεις «υπερηφάνειας» όπου άντρες και γυναίκες ντύνονται παρδαλά, με στήθια και πισινά έξω, γλωσσοφιλιούνται και χαριεντίζονται ενώπιον ενηλίκων και ανηλίκων;

● Αυτό δεν είναι αποχαλίνωση;

#np2022 #pdm2882